lahore

palpak ang unang motorcycle taxi driver. sabi ko, sa soi plukchit. ayaw ko kasing lumakad. pero gusto kong kumain ng streetfood. di niya ako maintindihan. “plukchit, plukchit”, sabi ko. mukhang naintindihan na rin, o di sige, diretso na kami. binaybay ang wireless road at kumanan sa rama 4. “plukchit.”, sabi ni manong. pinababa na ako ng motor. “huh? plukchit?”, tanong ko. tango ni manong at “plukchit.” pero walang kainan. walang mga kariton, ni walang ilaw ang soi na ‘yun. “80 baht”, sabi ni manong. pakinangsyet. naloko ba ako o di niya lang talaga alam? syet. umalis na si manong. lakad-lakad ng konti. tanong sa ibang manong at sumakay ulit ng motor. 20 baht para dalhin ako sa tunay na soi plukchit. namputsa, 2 kalye pa pala.

eh di ito na nga. nakarating ako sa soi plukchit. sa wakas, nasilayan ko rin ang hinahanap ko. matao. mausok at karami ng pagpipilian. mula sa tom yum koong at kung anu-anong may curry. pero nakapili na ako. inihaw na isda at papaya salad.

sawasdee krab! kaunting kambyo at dumating na rin ang pagkaing hatid ng lahore, pakistan. aroi mak mak. may thai iced tea na matamis siyempre!

     

adventure. parte ng pagtuklas ng mga bago sa bangkok ang pagkaligaw. may mini-night market pa doon pero wala akong binili. gabi na.

pagbalik sa sivatel, 50 baht lang pala dapat ang bayad sa motor. mukhang nagoyo nga ako. buti na lang masarap ang pagkain.